اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر کارکرد اجرایی و اجتناب تجربی جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

اهداف: نقص در کارکردهای اجرایی موجب اختلال در رفتار خودتنظیمی و پایین‌بودن سطح مهارت‌‌های اجتماعی می‌شود و اجتناب تجربی پیش‌‌بینی‌کننده قوی علایم روانی و نشانه‌‌های آن است. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر کارکرد اجرایی و اجتناب تجربی جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بود. مواد و روش‌‌ها: این پژوهش شبه‌آزمایشی به‌صورت پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل در سال 1395 در بیمارستان قدس شهر سنندج انجام شد. جامعه آماری شامل 40 نفر از جانبازان مرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بودند که با روش نمونه‏گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفر) و کنترل (20 نفر) جایگزین شدند. برای جمع‏ آوری داده‌‏ها از آزمون دسته‌بندی کارت‌‌های ویسکانسین و پرسش‌نامه پذیرش و عمل استفاده شد. داده‏ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره در نرم‌افزار آماری SPSS 20 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ‏ها: پس از کنترل نمرات پیش‌‌آزمون، میزان میانگین نمرات گروه آزمایش در تعداد طبقات، خطای درجاماندگی از زیرمولفه‌‌های کارکرد اجرایی و اجتناب تجربی به‌طور معنی‌‌داری پایین‌‌تر از گروه کنترل بود (0.01>p). نتیجه ‏گیری: درمان شناختی- رفتاری، بر افزایش کارکرد اجرایی و کاهش اجتناب تجربی جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه موثر است.